Stehlik (Stechlik, Stelik) Edward (1825–1888), rzeźbiarz, kamieniarz, konserwator zabytków.
Pochodził z mieszkającej w Czechach niemieckiej rodziny Stehlik von Treistet und Czenckow, nobilitowanej na przełomie XVI i XVII w. przez cesarza Rudolfa II, a w XVIII w. osiadłej w Olkuszu. Ur. 4 II w Krakowie, był synem krakowskiego kupca Józefa i Teresy z Kremerów, siostrzeńcem Aleksandra (zob.), Józefa (zob.) i Karola (zob.) Kremerów. Ojciec S-a, Józef, podobnie jak dziadek, był urzędnikiem w olkuskich kopalniach miedzi i srebra; z czasem przeniósł się do Krakowa. W r. 1818 otworzył sklep w Sukiennicach, a w r. 1825 drugi, we wzniesionej mu przez żonę kamienicy zwanej Kremerowską przy Rynku Głównym 40; po spaleniu się sklepu w Sukiennicach w r. 1841, sprzedał obydwa i przeprowadził się z rodziną do Krzeszowic. S. miał starszych braci: Józefa (ur. 1822) i Ludwika (ur. 1824), w l. 1835–9 ucznia krakowskiego Inst. Technicznego, oraz młodsze rodzeństwo: Konstancję (ur. 1827), Zygmunta (zob.), Julię (ur. 1833), Emilię (ur. 1834), Helenę (ur. 1836), zmarłe we wczesnym dzieciństwie Annę i Józefę (zm. 1837), kolejną Annę (ur. i zm. 1839) oraz Bronisławę (ur. 1840).
S. kształcił się w domu, następnie przez rok w Szkole Wydziałowej w Krakowie przy ul. Gołębiej, w l. 1834–5 w szkole przy kościele św. Barbary, a w l. 1835–43 w Szkole Technicznej (potem Inst. Techniczny obejmujący Szkołę Wydziałową i Szkołę Techniczną). Od r. 1839 uczył się rzeźby pod kierunkiem Karola Ceptowskiego (od 10 III 1841 profesora rzeźby w Szkole Technicznej). Już w r. 1840 pokazał kilka swych rzeźb na „Wystawie publicznej artystów lub majstrów krakowskich”, zorganizowanej w Oddz. Sztuk Pięknych w Kolegium Fizycznym UJ; otrzymał za nie «pochwałę 2 rzędu». W maju 1842 pokazał rzeźbę Amorek na wystawie uczniów rzeźby zorganizowanej przez Ceptowskiego w Inst. Technicznym oraz na „Wystawie wyrobów i płodów krajowych krakowskich” w Kolegium Fizycznym. Jako pracę dyplomową wykonał t.r. rycinę wg obrazu D. Teniersa „Karczma niderlandzka”. Następnie pracował w Szkole Technicznej u Ceptowskiego; ok. r. 1844, wraz z innymi uczniami, ukończył pod jego kierunkiem rzeźby ewangelistów na elewację frontową kościoła św. Marcina w Krzeszowicach, rozpoczęte przez zmarłego w trakcie pracy Ferdynanda Kuhna. W r. 1844 starał się bez powodzenia o przyjęcie do krakowskiego cechu murarzy i kamieniarzy. W r. 1845 zdał egzamin na majstra kamieniarskiego. Najprawdopodobniej to jego dotyczy zapis w dzienniku Maksymiliana Grabowskiego o aresztowaniu wiosną t.r. «studenta szkoły sztuk pięknych Stehlika, za to, że wynosił proch ze sklepu ojca» (W. Spiechowicz). Jeszcze t.r. wyjechał S. do Prus; pracował u różnych rzeźbiarzy i kamieniarzy, m.in. przez cztery miesiące we Wrocławiu. Z powodu kłopotów zdrowotnych wrócił na zimę 1845/6 do Krakowa i ponownie pracował w warsztatach rzeźbiarskich przy Szkole Technicznej. W r. 1846 wykonał modele gipsowe dla szkolnego gabinetu mechaniki i architektury. Po śmierci Ceptowskiego (12 II 1847) objął funkcję zastępcy profesora Szkoły Technicznej; uczył modelowania rzeźb w gipsie i «z wielką korzyścią dla uczniów wykładał». W sierpniu t.r. podjął wędrówkę czeladniczą: w Wiedniu pracował u rzeźbiarza Heglera, w Monachium uczył się rzeźby u J. Halbiga i zatrudnił się u kamieniarza Bluma, w Lipsku znalazł pracę u kamieniarza Hübnera; był też w Augsburgu, Bambergu i Norymberdze. Dn. 13 VI 1849 w Krakowie po raz kolejny wniósł prośbę o przyjęcie do cechu murarzy i kamieniarzy. Od 30 VI t.r. terminował tamże u majstra kamieniarskiego Jana Galli. Po długich staraniach popartych m.in. przez namiestnika Galicji Agenora Gołuchowskiego został przyjęty do cechu 13 IV 1850. Już t.r. przyjął do terminu ucznia, a w l.n. kolejnych uczniów, m.in. swego brata Zygmunta oraz Adama Trembeckiego.
W rozwinięciu produkcji pomógł S-owi gwałtowny wzrost zapotrzebowania na prace kamieniarskie po pożarze (18 VII 1850) Krakowa; z zachowanych umów i rachunków wynika, że prac tych wykonał znacznie więcej niż dotychczas przyjmowano. W marcu 1851 powierzono mu odnowienie pomników nagrobnych w kościele Franciszkanów (m.in. epitafium Piotra Kochanowskiego); prace kamieniarskie wykonywał tam jeszcze w l. 1854–6 i w r. 1868, a do listopada 1861, wraz z bratem Zygmuntem, odkuwał ołtarz główny. W kościele Dominikanów uczestniczył w l. 1852 i 1857 w pracach w kaplicy zwanej Orlików (potem Przeździeckich). Kiedy przy układaniu posadzki tamże wydobyto w r. 1856 płytę nagrobną Leszka Czarnego, odtworzył na niej podobiznę księcia. Do końca r. 1861 odnowił u dominikanów 32 pomniki nagrobne, w większości przeniesione do krużganków; jeszcze na początku r. 1863 zajmował się ostatnimi nagrobkami. W związku z odbudową tej świątyni opublikował w r. 1864 Kilka uwag obecnej budowy kościoła Św. Trójcy w Krakowie dotyczących (Kr.), krytykując działania kierującego pracami Teofila Żebrawskiego. Zaatakowany replikował „Odpowiedzią na uwagi P. Edwarda Stehlika dotyczące obecnej budowy kościoła Św. Trójcy w Krakowie”, na co S. zareagował Kilkoma dalszymi uwagami obecnej budowy kościoła Ś. Trójcy w Krakowie (Kr. 1865). Restaurował też S. od l. pięćdziesiątych zrujnowany kościół św. Katarzyny; dokonał tam częściowej rekonstrukcji filarów i ościeży okien oraz prawdopodobnie odnowił dwie piętnastowieczne płyty grobowe, a w r. 1862 także nagrobek Wawrzyńca Spytka Jordana. Latem t.r. uczestniczył w remoncie kościoła św. Wojciecha; w sierpniu 1863 kończył tam odkuwanie posągu św. Jana Nepomucena, dwóch putt i ośmiu wazonów na szczyt przyległej kaplicy. Prowadził też prace w katedrze na Wawelu: w r. 1858 jego zakład wykonał wg projektu Feliksa Księżarskiego sarkofag króla Michała Korybuta Wiśniowieckiego oraz częściowo wymienił kamieniarkę okien, wprowadzając m.in. maswerkową rozetę w fasadzie (projekty restauracji okien w Muz. Narod. w Kr., sygn. IIIra–8239, 8241–2). Przypuszczalnie dokonał S. konserwacji posągów dwunastu Apostołów przed kościołem św. św. Piotra i Pawła, ukończonej w czerwcu 1861 oraz konserwacji kilku epitafiów w kościele NMP. Przyjmował także zlecenia spoza Krakowa: ok. r. 1861 wykonał wg własnej koncepcji neogotycki ołtarz do odnawianego po pożarze pojezuickiego kościoła św. Jana w Jarosławiu. Dla kościoła w Bobrku wykonał w r. 1876 ołtarz neorenesansowy, a w r. 1877 marmurową chrzcielnicę. Z zakładu S-a wyszedł również ołtarz do kościoła w Staromieściu koło Rzeszowa.
Od r. 1865 był S. doradcą Komitetu Naprawy Ołtarza Mariackiego; 15 V 1868 protestował przeciw dopełnianiu ołtarza szczytem (zwieńczenie ustawiono jednak 10 IX t.r.). T.r. naprawił rzeźby na fasadzie krakowskiego kościoła Wizytek i uczestniczył w pracach restauracyjnych przy Collegium Maius UJ (podobno odnalazł wmurowane tam renesansowe odrzwia z rozebranego ratusza). Przypuszczalnie brał udział w l. 1865–77 w odkuwaniu elementów rzeźbiarskich do pałacu Wielopolskich; z jego warsztatem łączy się figury portalowe: Labor i Dignitas. W r. 1871 odkuł na koszt ks. Stanisława Jabłonowskiego tablicę pamiątkową do Smoczej Jamy. Wiosną 1873 pokazał w swej pracowni ołtarz z piaskowca w stylu gotyckim; nagrodzony t.r. złotym medalem na wystawie w Wiedniu, został umieszczony w kościele Narodzenia NMP w Sulisławicach. Latem wykonał w kościele NMP w Krakowie neorenesansowy ganek wiodący do kaplicy Nawrócenia św. Pawła, a w r. 1876 kamienne obramienie obrazu Matki Boskiej Łaskawej. Wraz z pracownikami swego zakładu wykonywał liczne nagrobki, zwykle sam je projektując. Większość z nich przeznaczona była na cmentarz Rakowicki; często miały one kształt smukłego, profilowanego krzyża na postumencie lub popularnej wtedy obszernej tumby ze ścianką fasadową, niekiedy ambitnie opracowaną pod względem reliefu i detalu. Na cmentarzu tym wznosił też nagrobki w formie kaplic oraz liczne pomniki, m.in. weteranów powstań listopadowego (1884) i styczniowego (grobowiec powstańców styczniowych wykonał również w r. 1886 na cmentarzu w Rzeszowie). Z zakładu S-a pochodzą także niektóre epitafia w krakowskich kościołach: św. Anny, Kapucynów, NMP i katedrze na Wawelu. Wykonywał też S. pomniki wolnostojące; w lutym 1873 zakończył prace związane ze wznoszeniem pomnika gen. Jana Henryka Dąbrowskiego w Pierzchowcu koło Gdowa. W Krakowie wygrał konkurs na pomnik Floriana Straszewskiego; gotowy obelisk ustawił na cokole 26 VI 1875.
S. znalazł się w gronie powołanej w r. 1867 przez Radę M. Krakowa komisji do odbudowy Sukiennic; jego ofertę (wspólną z firmami Hochstima i braci Trembeckich) przyjęto i zatwierdzono 27 III 1877. Zasadnicze prace, prowadzone w l. 1876–9 przy wiodącej roli zakładu S-a, objęły: konserwację i częściową rekonstrukcję maszkaronów i wazonów attyki, zbudowanie dwóch ciągów podcieni arkadowych z kolumnami o ozdobnych kapitelach, wprowadzenie nowych ościeży, portali i progów, wyrzeźbienie tarcz herbowych do hali (niezachowane), wykonanie pinakli, balustrad tarasowych, okien ryzalitowych, neorenesansowych parapetów. Doświadczenia z prac przy Sukiennicach spowodowały, że S. i inni majstrowie kamieniarscy zdecydowali się zwrócić z prośbą do Rady Miasta (20 XII 1881) o wyłączenie kamieniarzy z cechu wspólnego z murarzami. Dn. 28 VI 1879 podpisał S. zgodę na wykonanie robót kamieniarskich przy restauracji Pałacu Biskupiego (głównie przy odrzwiach, portalach i klatce schodowej); pierwszy etap prac zakończył w czerwcu 1880, ale pracował tam jeszcze w okresie 20 VIII – 16 XII 1885, wykonując część detali kamiennych do kaplicy. Po r. 1878 odkuwał dla katedry wawelskiej nowy, neogotycki ołtarz wg projektu Żebrawskiego (z ok. r. 1872); przygotowując się do tej pracy odbył (na koszt fundatora, ks. Karola Teligi) podróż studialną po Europie. Do wymiany retabulum katedralnego ostatecznie nie doszło; S. podjął polemikę z tą decyzją publikując w r. 1887 własnym kosztem broszurę pt. W sprawie wielkiego ołtarza w Katedrze na Wawelu (Kr.). Na przełomie l. 1885/6 wykonał w katedrze drobne prace kamieniarskie oraz konserwatorskie przy grobie królowej Jadwigi (w prezbiterium). Razem ze swoimi pracownikami brał udział w budowie Collegium Novum UJ: odkuwał portale, ramy okienne, balustrady schodów, kartusze na elewację; odbiór prac, m.in. S-a, nastąpił 11 V 1887. Wykonał też S. kamieniarkę w siedzibie Tow. Dobroczynności (odebraną 27 IX 1884). Latem 1883 odkuwał wg projektu Karola Zaremby obramienie spiżowej płyty autorstwa Piusa Welońskiego, na południową ścianę kościoła NMP (odsłonięta została 12 IX t.r. w 200. rocznicę Odsieczy Wiedeńskiej).
S. wspierał różne akcje dobroczynne: już w r. 1843 ofiarował krakowskiemu Tow. Dobroczynności rzeźbę głowy Jowisza Olimpijskiego wg Fidiasza, z przeznaczeniem na loterię na rzecz ubogich. Czynił też bezpośrednie ofiary, m.in. na pogorzelców z Jaworzna (1874) i Wieliczki (1877) oraz ubogich z Krakowa (1879), a także na sprowadzenie do kraju prochów Adama Mickiewicza (1884). Działał w krakowskim Arcybractwie Miłosierdzia i Banku Pobożnym. Dn. 2 X 1873 został wybrany do komitetu kościelnego parafii św. Mikołaja, w której mieszkał. W r. 1877 należał do członków założycieli Krakowskiego Tow. Technicznego. We wrześniu 1855 na narożnej parceli przy ul. Lubicz 5 i ul. Podwale 22 (obecnie ul. Westerplatte) podjął S. budowę domu i zakładu kamieniarskiego, częściowo adaptując opuszczone stajnie ułańskie, których widok utrwalił na rycinie Stajnia końska i koszary (Muz. Narod. w Kr., sygn. IIIryc. 18149). Cieszący się dużym wzięciem zakład S-a nazywano w Krakowie «czerwoną karczmą». Zdobyło w nim praktykę i ukształtowało się kilku rzeźbiarzy, m.in. Piotr Kozakiewicz, Michał Stefan Korpal i Władysław Chrośnikiewicz, który przez pewien czas był nawet kierownikiem pracowni; do współpracowników zakładu należeli m.in. Walery Gadomski i Stanisław Lipiński. Pod koniec życia poniósł S. znaczne niepowodzenia finansowe w spółce kopalń (kamieniołomów) tatrzańskich.
S. tworzył w nurcie historyzmu; sięgał po elementy romanizmu, renesansu, baroku i klasycyzmu, jednak najchętniej odwoływał się do lekkości i strzelistości gotyku. Położył w Krakowie duże zasługi dla rozwoju konserwacji zabytków, zwłaszcza rzeźby. Obdarzony talentem artystycznym, poświęcił się głównie rzemiosłu, wytwarzając wyroby kamieniarskie na wysokim poziomie i w szerokim asortymencie. Zmarł 21 IX 1888 w Krakowie, został pochowany 23 IX na cmentarzu Rakowickim w wykonanym przez siebie skromnym grobowcu.
Z małżeństwa zawartego 29 IV 1854 z Marią Anną Florentyną Schwartz (1835–1918), córką Alojzego, kupca krakowskiego, i Elżbiety z Pollerów, miał S. czworo dzieci: Helenę Annę (ur. 1 III 1855), Marię (ur. 10 V 1856), Zofię (ur. 3 V 1858) i Edwarda Henryka (ur. 15 VIII 1866), w l. 1882–5 studenta Szkoły Sztuk Pięknych w Krakowie. Pamięć S-a i dwójki wcześniej zmarłych dzieci uwieczniła małżonka tablicą z czarnego marmuru w kolegiacie św. Anny w Krakowie.
Grajewski, Bibliogr. ilustracji; Portret graficzny wg rys. F. Brylla, w: „Biesiada Liter.” 1889 nr 18 s. 277; Fot. w: „Echo Krakowa” R. 41: 1987 nr 212 (dod. nr 120); – Cyrankiewicz, Przewodnik po cmentarzach Krakowa; Enc. Krakowa; Estreicher w. XIX; Grodziska-Ożóg, Rakowice, s. 57, 140, ilustr. 9, 10, 25, 28; Kołaczkowski J., Wiadomości tyczące się przemysłu i sztuki w dawnej Polsce, Kr. 1888 s. 652; Słown. Artystów Pol., I (Ceptowski), IV (Korpal); Słown. pol. tow. nauk., I; Towarzystwo naukowe upowszechniające naukę działające w przeszłości na ziemiach polskich, Red. B. Sordylowa, W. 1994 cz. 2; Katalog rysunków architektonicznych ze zbiorów Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie, Oprac. P. Hordyński, W. 1989 cz. 2; Katalog zabytków sztuki w Pol., IV cz. 1–4; Łuszczkiewicz W., Ilustrowany przewodnik po Krakowie i jego okolicach, Kr. 1875 s. XXIV, 77 (reklama); Marecki J., Kościół i klasztor Kapucynów w Krakowie. Przewodnik, Kr. 1995 s. 39; Pol. Bibliogr. Sztuki, III; – Broż A., Rzeźba dekoracyjna Sukiennic krakowskich z okresu restauracji i przebudowy przez Tomasza Prylińskiego w latach 1875–1979, „Rozpr. Muz. Narod. w Kr.”, S. Nowa, T. 2: 2004 s. 80, 87; Cengler F., Przegląd rzeźbiarski za rok 1866, w: J. Jaworskiego kalendarz ilustrowany, W. 1867; Ceptowski J., Rzeźbiarz Karol Ceptowski (1801–1847), „Studia Muz.” 1992 z. 15 s. 164, 167; Dużyk J., Treiderowa A., Zagadnienie opieki nad zabytkami w działalności Towarzystwa Naukowego Krakowskiego, „Roczn. B. PAN w Kr.” T. 3: 1957 s. 259; Firlet E., Restauracja i konserwacja zabytków architektury w Krakowie w latach 1776–1939, w: Odnowa zabytków Krakowa. Materiały i dokumenty, Kr. 2000 s. 38–9, 41; Frycz J., Restauracja i konserwacja zabytków architektury w Polsce w latach 1795–1918, W. 1975; Gorzkowski M., Jan Matejko. Epoka od r. 1861 do końca życia artysty z dziennika prowadzonego w ciągu lat siedemnastu, Oprac. K. Nowacki, I. Trybowski, Kr. 1993; Ignaszewska F. S., Fundacja Małachowskiego, „Roczn. Krak.” T. 47: 1976; Król A., Pomniki i grobowce zaznaczone na planie cmentarza Rakowickiego, w: Cmentarz Rakowicki w Krakowie, W. 1988; taż, Sztuka cmentarza Rakowickiego, w: tamże; Kruszyński T., Pierwsze prace witrażowe Stanisława Wyspiańskiego i Józefa Mehoffera w kościele Mariackim w Krakowie, „Prace Kom. Hist. Sztuki” T. 9: 1948; Księga Pamiątkowa Arcybractwa Miłosierdzia i Banku Pobożnego, Kr. 1884 s. 318; Kwiatkowska I. M., Rzeźbiarze warszawscy XIX w., W. 1995; Lisiewski I., Edward Stehlik. Artysta-kamieniarz, „Biesiada Liter.” 1889 nr 18 s. 277–8; Łuszczkiewicz W., Kartka z dziejów rzeźbiarstwa pierwszej połowy naszego wieku w Krakowie, Kr. 1896 s. 24, 26; tenże, Sukiennice krakowskie, dzieje gmachu i jego obecnej przebudowy, Kr. 1899 s. 47; Mączyński J., Piętnasta kartka notat z wędrówki po Krakowie [W pracowni rzeźbiarskiej E. i Z. Stehlików], „Czas” R. 11: 1858 nr 142; tenże, Kościół św. Katarzyny OO. Augustianów na Kazimierzu, tamże R. 14: 1861 nr 246; Ostrowski J., Architektura pałacu Wielopolskich, „Roczn. Krak.” T. 44: 1973; Ręgowicz L., Historia Instytutu Technicznego w Krakowie, Kr. 1913; Rożek M., Groby królewskie w Krakowie, Kr. 1977 s. 44; tenże, Wawel i Skałka, panteony polskie, Wr. 1995; tenże, Wnętrze katedry wawelskiej przed stu laty, „Roczn. Krak.” T. 47: 1976; Skąpska-Święcicka I., Początki wystaw artystycznych w Krakowie, tamże T. 41: 1970; Skowron R., Kalendarium dziejów Wawelu, Kr. 1990; Szydłowski T., O Wita Stwosza ołtarzu Mariackim i jego pierwotnym wyglądzie, „Prace Kom. Hist. Sztuki” T. 2: 1922; Wołek Z., Kościół św. Katarzyny na Kazimierzu, Kr. 1866; – Girtler K., Opowiadania. Pamiętnik z lat 1832–1857, Kr. 1971 II; Louis-Wawel J., Przechadzka kronikarza po Rynku krakowskim, Kr. 1890 s. 40, 178; tenże, Urywki z dziejów i życia mieszkańców Krakowa, Kr. 1977; Mater. do dziej. Akad. Sztuk Pięknych, I 268 (jako Stechlik); Sprawozdanie Komitetu Odbudowy Sukiennic o postępie budowy..., Kr. 1879; – „Czas” 1857 nr 194, 282, 1858 nr 2, 1861 nr 283, 1862 nr 160, 182, 220, 291, 1863 nr 19, 184, 1864 nr 6, 1865 nr 157, 1866 nr 41, 84, 172, 222, 1868 nr 128, 142, 1873 nr 48, 85, 187, 227, 252, 1874 nr 124, 183, 250, 1875 nr 111, 144, 175, 203, 227, 242, 1876 nr 73, 1877 nr 185, 1878 nr 279, 1879 nr 296, 1884 nr 243, 253, 254, 1887 nr 72, 1888 nr 217 (nekrolog); „Echo Krakowa” 1994 nr 47; „Gaz. Krak.” 1842 nr 107, 176, 1847 nr 61; „Gaz. Południowa” 1977 nr 127; „Nowa Reforma” 1884 nr 128, 132, 203, 227, 244, 254, 1885 nr 72, 254, 1886 nr 138; – AP w Kr., Oddz. ul. Lubicz: sygn. ABM 516 (dot. domu S-a na Wesołej), sygn. ABM Cm. Rak. plany z l. 1852: 8, 9, 1855: 5, 1856: 2, 9, 26, 1857: 4, 8, 1858: 9, 15, 16, 1859: 2, 1860: 10, 1862: 13, 14, 1871: 9, 1872: 13, 1877: 8, 1879: 12, 16–20, 23, 24, 28, 32, 34, 40, 1880: 9, 11, 18, 19, 22, 25, 27, 181: 6, 13, 21, 22, 23, 27, 30, 34–38, 181: 19, 24, 25, 28, 40–42, 1883: 4, 16, 20, 23, 1884: 25, 32, 37, 39, 43, 1885: 14, 1885: 22, 32, 45, 48, 1885: 59, 1886: 38, 59, BM 36 Pismo z 21 X 1855; AP w Kr., Oddz. ul. Sienna: sygn. AD 497 nr 31, 38, 44, AD 500a s. 451–5, 465–9, 473, 653, 825, 833, 841, 845, 851, 997, AD 500b s. 1679, 1682–3, 2087, 2653, 2657, 2661, 2715, 2731, 2739, AD 591 s. 117, IT 527, KEK 1, 132, Spis ludności 1857 index M–Z 391, Sukiennice (Suk.), 28 s. 30, 35, 44, 47–8, 53, 94, 114, 119, 120–1, 128, 131, 158–9, 164, 200, 218, 224, 234, 236, 239–40, 259, 263, 323, 345, Suk. 31 s. 204, 206, 212, 214, 388, 390, 392, 394, 396, 398, 400, 404, Suk. 32 s. 31, 34, 35, 36–7, 46, Suk. 33 s. 2–3, Suk. 35 s. 3, IV 7 s. 19 (dot. ojca S-a); Arch. Kapit. Katedralnej w Kr.: Acta Actorum, t. 32 s. 427, t. 34 s. 112–15, sygn. II 3 a. 5 s. 69, sygn. II 3 a. 8 s. 7; Arch. Kurii Metropolitalnej w Kr.: sygn. APA–17 (paraf. Bobrek), Teka „Pałac Biskupi”; Arch. OO. Dominikanów w Kr.: sygn. 385, 395; Arch. OO. Franciszkanów w Kr.: sygn. A II 13 c., A II 14, A II 15 a, E I 22; Arch. paraf. rzymskokatol. p. wezw. NMP w Kr.: Liber natorum et baptisatorum, 1818–22 s. 184, 1823–8 s. 43, 76 (dot. S-a), s. 156, 1828–34 s. 37, 170, 1834–43 s. 24, 101, 164, 243, Liber copulatorum 1828–57 s. 306, Liber mortuorum, t. 7 s. 19 (dot. zmarłych dzieci S-a), t. 15 s. 48 (dot. żony S-a); Arch. paraf. rzymskokatol. p. wezw. św. Mikołaja w Kr.: Liber baptisatorum, t. 2 Dz. Wesoła s. 222, 226, 243, t. 3 s. 64, Liber defunctorum, t. 4 Dz. Wesoła s. 131; Arch. UJ: sygn. S I 57 (m.in. Bieg życia Edwarda Stehlika z 17 V 1847 z błędną datą ur.), sygn. S I 590, S II 1019, S II 1027, sygn. WHm 197 (Spiechowicz W., Uniwersytet Jagielloński wobec ruchów wolnościowych w XIX wieku); Muz. Narod. w Kr.: Dz. Gł. inwentaryzatora, W. Łuszczkiewicz, Inwentarz od 23 VI 1883, rkp., s. 181–2; – Mater. Red. PSB: Wyszczególnienie prac oraz bibliogr. z pełnym rozwinięciem archiwaliów.
Rafał Róg